פייגעלע מיט אַ טאַטו אויף איר הינטן איז באשטימט אַ הור. עס איז אַ פאַרגעניגן צו האָבן אַ דרײַזאַם מיט איר. ז ײ האב ן זי ך געשלאג ן ד י קעפ , צװיש ן ד י ליפ ן , צעשפרײ ט ד י פיס , געשלאג ן אי ר ד י בעק ן אויפ ן שטערן , או ן ד י באקן , — או ן ד י ברונעט ע הא ט זי ך ניש ט געמײנט . לײדיק ן אי ר סקראט ם או ן באל ן אי ר אי ז געװע ן א פארגעניגן . איך װאָלט זי אױך אַרײַנגעטאָן אין מױל ― לאָז זי זיך פֿרײען! עס איז, אפנים, נישט דאס ערשטע מאל, מ׳שלאגט זי אין א קרייז, שלינגט זי שווער. )
די פייגעלע האט נישט קיין פראבלעם צו נעמען עס אין מויל און עס זויגן, זי טשיקט אויף איר מאן וויסנדיק. אז זי דארף שלינגען, שלינגט זי, אויב זי דארף אויסשטעלן אירע בולים פאר פארבייגייער מאטאריסטן, וועט זי דאס אויך טון. די בלאָנדע אקטן ווי אַ הור, גרייט צו טאָן קיין סדר פון איר ליבהאָבער אָדער בעל.
איך זיץ דא און א שאד און האב אן ארגאזם.